|
|
  
ENGLISH VERSION
Herb: w polu błękitnem podkowa stojąca biała, na tej krzyż, na nim kruk w prawo z podniesionemi do lotu skrzydłami, trzyma w dziobie pierścień z brylantem, na hełmie w koronie kruk z pierścieniem w dziobie jak na tarczy.
Ślepowron jest herbem z okresu Dynastii Piastów z czasów panowania Konrada I mazowieckiego. W polu błękitnym tarczy, kruk z pierścieniem złotym w dziobie, stojący na złotym kawalerskim krzyżu, wspartym na barku srebrnej podkowy. W klejnocie, taki sam kruk z pierścieniem, jak w tarczy. Najstarszą pieczęć z wizerunkiem herbu Ślepowron stwierdzono na pochodzących z 1352 roku, dokumentach Jana wojewody sandomierskiego. Pierwsza zapiska sądowa pochodzi z roku 1398. Pierwsze znane wzmianki na jego temat powstały w 1224 roku.
Kossakowscy (Kosakowscy) – polski ród szlachecki, pieczętujący się herbem Ślepowron, który otrzymał w czasach rozbiorów tytuł hrabiowski.
W roku 1436 bracia Mścisław, Mroczko, Marcin i Świętosław Ślepowronczykowie - właściciele części szlacheckich we wsi Kossaki-Murawy w ziemi ciechanowskiej - nabywszy od Władysława księcia mazowieckiego 20 włók gruntu zwanego Ponikły Stok /położonych pomiędzy dzisiejszym Bronowem i Krzewem/ w ziemi wiskiej, założyli na nich osadę, którą na pamiątkę swojej gniazdowej - w ziemi ciechanowskiej - nazwali Kossaki. Od tej wsi ich potomkowie brali w XV stuleciu nazwę Kossak a w XVI wzięli nazwisko Kossakowski
I), z powyżej wspomnianych braci, Mroczko (Mroczysław) zostawił czterech synów, z których Paweł przez swoich synów Mikołaja-Jakuba i Wojciecha-Stanisława jest protoplastą dwóch gałęzi tej rodziny, licznie rozrodzonych na całej przestrzeni dawnej rzeczypospolitej polskiej, do gałęzi Wojciecha - Stanisława należeli między innymi Mikołaj kasztelan Czerniechowski , † 1639 dzielny wojownik pod Kircholmem 1605, Chocimem 1621 w Prusach i Inflantach przeciwko Szwedom i w wyprawie smoleńskiej 1633 - 1634 roku w której chlubnie odznaczywszy się, dostał w nagrodę od króla Władysława IV prawem lennem obszerną majętność dorochyńską w Księstwie Czerniechowskim; jego wnuk także Mikołaj chorąży lubelski, dziedzic dóbr Garbów, Rachów, i innych, czynny wziął udział w konfederacji Tarnogrodzkiej 1716 - 1717 i był jej marszałkiem w województwie lubelskiem, zostawił trzech synów, po których potomstwo udowodniło szlachectwo w Królestwie Polskim 1840 roku.
Mikołaj Jakub starszy syn Pawła protoplasta starszej gałęzi Kossakowskich z żony Doroty Niewiadomskiej, zostawił 4 synów, z tych Stanisław stolnik łomżyński i rotmistrz królewski 1562 r. ożeniony z Anną Modzelewską był ojcem licznego potomstwa, z którego Marcin Andrzej i Wawrzyniec są założycielami dwóch linii tej gałęzi, zwanej wołyńską i litewską; założyciel linii wołyńskiej Marcin Andrzej przesiedliwszy się do Litwy biegłością w prawie i zabiegiem gospodarczym znaczny zebrał majątek i nabył obszerne dobra jak Worniany, Czerniszki, Olgiany i. t. d. z ośmiu jego synów urodzonych z Szczęsnej Kocieł, Jan osiedlił się na Wołyniu i równie jak ojciec zabiegły gospodarz i biegły prawnik, zostawił także znaczny majątek i liczne potomstwo, z którego syn Kazimierz-Mikołaj podsędek bracławski, zmarły 1661, człowiek zabiegły i zręczny pomimo klęsk, jakie poniósł przez bunt kozacki Chmielnickiego, umiał nie tylko zachować lecz i powiększyć majątek, do czego przyłożyły się też posagi, jakie otrzymał za dwiema żonami Tacjanną Strzyżewską wdową po Macieju Przeradowskim i Zofią Czuryłło wdową po księciu Januszu Czetwertyńskim zabitym 1648 r. od Kozaków, z tej żony syn Mikołaj-Stanisław dziedzic na Twierdzy i Bohorodczanach, kasztelan kijowski zm. 1706 z żony Aleksandry Potockiej podskarbianki koronnej zostawił syna Dominika-Piotra kasztelana lwowskiego, po którym z żony Zofii Potockiej wojewodzianki kijowskiej, syn Stanisław kasztelan kamieński ułomny i słabego zdrowia umarł bezpotomny 1761 r. a ogromne jego majątki przeszły w jednej części do Komarów dalekich krewnych, a do sukcesji nie mających prawa, lecz popartych względami cesarzowej Katarzyny II, i do jego żony Katarzyny z Potockich starościanki grabowieckiej, słynnej z ostrego dowcipu i zaciętej nieprzyjaźni dla króla Stanisława Augusta, nadanej w 1781 od cesarza Józefa II, tytułem hrabiowskim, a która umierając legowała całą spuściznę po mężu swym krewnym Potockim.
II) Linia litewska. Wawrzyniec młodszy syn stolnika Stanisława (p. w.) starosta łomżyński, z żony Anny Czuryłło starościanki niepołomickiej zostawił kilku synów, z których Mikołaj pisarz ziemski zambrowski zm. 1624, jest protoplastą Kossakowskich licznie obecnie rozrodzonych w Królestwie Polskiem, wylegitymowanych ze szlachectwa w 1837 - 1861 r. a Franciszek Nikodem dworzanin i pułkownik królewski, starosta łomżyński, dzielny wojownik przeciwko Moskwie r. 1579 - 1581 i Szwedom w Inflantach, przeważnie przyłożył się do zwycięstwa pod Kircholmem 1605 r., dwukrotnie poseł do hana tatarskiego, um. 1611, miał dwie żony Juliannę Pac i Filiannę Wołłowicz, za którymi dostał w posagu znaczne majątki w Litwie, z jego drugiej żony syn Jan Eustachy pierwszy z tej linii osiedliwszy się stale w Litwie był kasztelanem mścisławskim 1644 walczył przeciwko Turkom pod Chocimem 1621 roku a umierając 1649 z żony Katarzyny Dziewiałtowskiej wdowy po Janie Sapieże (Sapieha) staroście kierznowskim, zostawił dwóch synów Kazimierza zabitego w wojnie z Szwedami i Stanisława starostę Gulbińskiego po którym z żony Marianny Kiezgaiłło - Zawisza marszałkówny wielkiej litewskiej, było 5 synów: Jan, Andrzej, Michał, Walenty i Maciej, którzy wszyscy zostawili potomstwo licznie obecnie rozrodzone w Litwie i Królestwie Polskim, po Michale pochodzą między innymi Adam, ksiądz biskup suffragan inftantski, kapłan wielkich cnót i pobożności, członek deputacji litewskiej do cesarza Napoleona I w 1812 r. i Antoni sekretarz królewski,metrykant wielki litewski,marszałek dworu prymasa Łubieńskiego w 1760 roku, z jego trzech synów:
1. Józef-Ignacy, radca stanu, wizytator szkół w Królestwie Polskim, autor i tłumacz, umarł 1829 r.
2. Jan-Nepomucen, biskup wileński 1798, znakomity kaznodzieja i filantrop, fundował i nadał szpital w Wilnie a instytut głuchoniemych i towarzystwo dobroczynności w tym mieście jego staraniu zawdzięczają swoje istnienie, umarł r. 1809.
3. Leonard, szambelan króla Stanisława Augusta, po którym syn Cyprian, z żony Józefy z Psarskich zostawił synów Józefa i Włodzimierza wylegitymowanych ze szlachectwa w Królestwie Polskiem 1839. Jan najstarszy z synów Stanisława i Marianny z Zawiszów (p. w.) stolnik kowieński a po ojcu starosta gulbiński, z żony Anny Skorulskiej zostawił syna Dominika stolnika żmudzkiego, założyciela miasta Janowa w powiecie kowieńskiem, zmarłego r. 1743, po którym z żony Marianny Zabiełło pisarzówny kowieńskiej byli synowie: Szymon, Józef, Michał i Antoni, z nich:
1) Szymon, wojewoda inflantski hetman wielki litewski, zdolny, energiczny i niepospolitej osobistej odwagi, jeden z najdzielniejszych wojowników konfederacji barskiej, pobiwszy w kilku potyczkach oddziały nieprzyjacielskie dotarł aż do dawnych granic rzeczypospolitej, a nawet chciał przenieść walkę do państwa rosyjskiego, stronnik środków energicznych, należał w r. 1770 do redakcji aktu detronizacyi króla Stanisława Augusta, po upadku Baru odsunięty od spraw publicznych zacięcie nieprzyjaźny wszystkim, choćby najzbawienniejszym zmianom w dawnej konstytucyi kraju, a więc i uchwałom sejmu czteroletniego, jeden z pierwszych przystąpił do konfederacji targowickiej·, został jej marszałkiem litewskim a poruszywszy przeciwko sobie opinię zawziętym przy pomocy Rosji prześladowaniem stronników reform i te gwałtownie usuwając, w wybuchu powstania w Wilnie 1794 uwięziony, wyrokiem sądu doraźnego skazany został na śmierć, bezpotomny z żoną Teresą Potocką, wojowodzianką wołyńską rozwódką z Hilzenem wojewodą mścisławskim.
2) Józef-Kazimierz z podczaszego kowieńskiego 1761 zostawszy księdzem, pisarz wielki duchowny litewski 1774 a biskup inflantski r. 1781, niepospolitych zdolności wymowy i rozumu, ale jak brat Szymon ślepo przywiązany do dawnych instytucji krajowych i ich obrońca na sejmie czteroletnim i w konfederacji targowickiej, z tego powodu znienawidzony od stronnictwa patriotycznego, padł ofiarą wzburzonego warszawskiego pospólstwa r. 1794.
3) Antoni kasztelan inflantski 1793, poseł na sejm czteroletni, z żony N. Straszewicz zostawił trzech synów z tych:
a) Michał, pisarz wielki litewski r. 1794, po którym syn Józef r. 1850.
b) Józef, starosta zasielski przyjaciel Tadeusza Kościuszki, jenerał adjutant cesarza Napoleona I r. 1802, kawaler maltański † r. 1842.
c) Szymon kawaler maltański, podkomorzy kowieński zmarły r. 1828, z żony Józefy Górskiej zostawił córkę Eufrozynę Syruć i trzech synów. Z tych:
- Ludwik zm. w 1844, po którym z żony Urszuli Dyrmont synowie:
- Franciszek dziedzic dóbr Marciniszek i Jarosław. Franciszek dziedzic dóbr Janowa i Łukoń, ożen. z Katarzyną hrab. Obrien de Lascy; z niej syn Patrycy.
- Michał bezpotomny.
4) Michał najstarszy z synów Dominika i Marianny Zabiełło, z wojewody witebskiego r. 1787, wojewoda bracławski 1793, mąż zacny i patriota rozumny; w działaniach opozycyjnych swych braci nietylko nie brał udziału, ale starał się je powściągnąć, w roku 1781 otrzymał od cesarzowej Marii tytuł hrabiowski, umarł r. 1798, z żony Barbary Zyberg wojewodzianki inflantskiej jego syn Józef łowczy wielki litewski 1793 dziedzic dóbr Wojtkuszki, Szyły, Antokol i inne fundował w 1799 komandorię maltańską dziedziczną dla swego domu, w 1812 wystawił własnym kosztem pułk jazdy, w 1813 jako pułkownik piechoty odznaczył się w obronie fortecy Spandau, um. 1840, z żony Ludwiki Potockiej wojewodzianki ruskiej córki Szczęsnego, zostawił pięć córek i syna, z córek:
- Józefa za Leonem Potockim (synem jenerała Stanisława), a 2° v. za Józefem Wojciechowskim,
- Pelagia za Aleksandrem Bower de Saint Clair szlachcicem angielskim,
- Adela za Eugeniuszem Poniatowskim,
- Zofia i Wanda zmarłe pannami,
- syn hr. Stanisław ur. 1795, officer wojsk księstwa warszawskiego w 1812, w 1818 kamerjunker dworu polskiego, w 1822 pierwszy sekretarz poselstwa rosyjskiego w Rzymie, w 1826 szambelan a w 1829 mistrz ceremonii dworu polskiego, w 1834 członek rady stanu, w 1858 prezes heroldii Królestwa Polskiego, w 1859 tajny radca, dziedzic dóbr Lachowic , Brzostowic , Wojtkuszek i t. d., w 1843 otrzymał tytuł hrabiowski cesarstwa rosyjskiego, a w 1858 utworzył z swych dóbr Lachowieckich ordynację imienia Kossakowskich: umarł 1872, w 1829 zaślubił Aleksandrę hr. de Laval de Louvrerie córkę Jana rzeczywistego tajnego radcy stanu rosyjskiego i Aleksandry z Kazickich, dziedziczkę znacznych posiadłości w cesarstwie rosyjskim a między innymi zakładów górniczych na Uralu; z niej:
1) Hr. Katarzyna zaśl. 1858 Stanisławowi Łempickiemu dziedzicowi dóbr Planta w Królestwie Polskim.
2) Hr. Aleksandra zaśl. 1853 Zygmuntowi hr. Plater synowi hr. Ludwika kasztelana Królestwa Polskiego.
3) Hr. Stanisław-Kazimierz ur. 1837, II ordynat lachowicki, dziedzic dóbr Wojtkuszek i Brzostowicy, szambelan rosyjski, zaślubił 1858 Aleksandrę hr. Chodkiewicz córkę Mieczysława, z niej:
a) hr. Maria-Jadwiga ur. r. 1861,
b) hr. Aleksandra-Katarzyna ur. 1863,
c) hr. Józef-Stanisław ur. 1866,
d) hr. Zofia-Pelagia ur. r. 1868.
_______________________________
1) Do połowy XIII stulecia nie było u nas nazw familijnych, pochodzenie rodzinne odznaczano imionami dziedzicznie w familiach używanemi (np. Jaxa, Sieciech, Dzierżykraj i t. p.), w XIII stuleciu zaczęto dodawać do imion przydomki jak np. owca, powała, ogon i t. d., i te brano niekiedy dziedzicznie, albo też pisano się od herbów Nałęcz, Zaręba, Gryf, w końcu tegoż XIII stulecia zaczęło się pisanie od majątków (z Tęczyna, z Krasnego, z Patoka) niekiedy zaś nazwa majątku była zarazem odznaką familijną jego posiadaczy, tak np. właściciele Kurozwęk pisali się Kurozwękami, Kossak - Kossakami, Górki – Górkami; pierwsze nazwiska przymiotnikowe od majątków pokazują się w XIV stuleciu, lecz dopiero w XVI stanowczo zostały przyjęte, do tego czasu zmieniano je stosownie do posiadanych majątków, tak że zdarzało się, że z 2 i 3 rodzonych braci każdy brał inne nazwisko, a często zmieniały je i pojedyncze osoby tak np. wojewoda inowrocławski w 1485 r. Działyński pisał się także Kościeleckim, a Jan Dąbrowski wojewoda chełmiński 1514 Woynowskim lub von Dammerau; brano nawet niekiedy nazwiska żon lub przez wdzięczność opiekunów lub dobroczyńców, a do ostatnich czasów w konfederacjach i powstaniach, przybierano nazwy przydomki a często i nazwiska obce, tak np. w konfederacji barskiej, Kosiński nazwał się Kuźmą a Ostrowski Mikulińskim, Łapicki Gniewoszem. Ostatni przykład tej zamiany nazw mieliśmy w 1863 roku, wiele z tych pseudonimów zmienionych zostało w nazwiska, szczególniej też osób skompromitowanych w rokoszach wojskowych
______________________________
Najbardziej znani członkowie rodu:
Po blisko sześciu stuleciach egzystencji kolebki Kossakowskich na ziemi łomżynskiej pod oryginalnym imieniem Kossaki, manipulatywne siły działające pod ochroną tarczy polskiej, państwowej administracji regionalnej, działając na zlecenie nieustalonych jeszcze zleceniodawców, którym zależy na sfałszowaniu 600 lat polskiej historii, zmieniły nazwę osady na "Kosaki". Stojący za decyzją zmiany, nie szukali akceptacji - na tą "poprawkę" - u miejscowej ludności, a także potomków pierwszych osadników - właścicieli, na ziemiach zwanych Ponikły Stok, które w roku 1436 bracia Mścisław, Mroczko, Marcin i Świętosław Ślepowronczykowie nazwali - Kossaki, od której to nazwy ich potomne pokolenia posługiwały się - i posługują nadal - nazwiskiem Kossakowski, przyjętym od tej nazwy. Najsmutniejsze jest to, że nawet podczas ponad dwóchsetletniego panowania rosyjskich zaborców - na tym terenie - nie przyszedł im tak perfidnie przewrotny pomysł, na pozbycie się polskich, historycznych korzeni w taki sposób.
Zbiegiem okoliczności - czy zamierzonym celowym działaniem na znak protestu - ostatni potomkowie braci Ślepowrończyków - Kossakowscy, opuścili swoją imienną wieś i Polskę - po wprowadzeniu tej "poprawki" nazwy Kossak - i udali się na emigrację do USA i Kanady.
Trzech, ostatnich potomków założycieli Kossak - urodzonych jeszcze w Kossakach - na spotkaniu rodzinnym w USA. Od lewej stoją synowie Mirosława Kossakowskiego: Jarosław - urodzony w 1966 roku, Wojciech Karol - urodzony w 1967 roku i Tomasz - urodzony w 1972 roku.
|
